مسیری جدید به سمت تجویز خوراکی و بدون درد انسولین

26آوریل 2021- محققان دانشگاه کوماموتو در ژاپن دریافتند که پپتیدDNP ، یک پپتید حلقوی نفوذپذیر در روده ی کوچک که در اصل به عنوان یک ماده افزودنی به انسولین تزریقی برای بهبود جذب در روده کوچک استفاده می شود، سطح گلوکز خون را در موش ها کاهش می دهد. آنها همچنین دریافتند كه انسولین به صورت قرص و فقط با افزودن فرم D پپتید DNP به انسولین تزریقی قابل تولید است و می تواند در عمل بالینی به صورت خوراكی تجویز شود. انتظار می رود این مطالعه زمینه ای برای ایجاد انسولین خوراکی با استفاده از پپتیدهایDNP ، فراهم کند.

انسولین درمانی با تزریق انسولین توسط خود بیمار یا والدین و مراقبین او، در حال حاضر بهترین روش برای کنترل قند خون است. با این حال، تزریق دارو خود دردناک است و بار عمده ای بر دوش بسیاری از بیماران دیابتی وارد می کند. ساخت انسولین خوراکی برای بهبود کیفیت زندگی این افراد، نیازی است که تاکنون محقق نشده است. اگرچه بیش از 100 سال از کشف انسولین می گذرد، اما هنوز انسولین خوراکی تولید نشده است. دلیل اصلی آن این است که انسولین در روده کوچک جذب نمی شود و در دستگاه گوارش تجزیه می گردد. برای حل این مشکل، محققان از یک پپتیدDNP - که می تواند مولکولهای بزرگ را از جدار روده کوچک عبور دهد- و یک هگزامر انسولین که با افزودن روی(زینک) ایجاد می شود، استفاده کردند.

ابتدا تیم تحقیقاتی یک پپتید DNP را با استفاده از اسیدهای آمینه ی نوع D (پپتید  D-DNP) برای مهار تاثیر مخرب دستگاه گوارش بر DNP، سنتز کردند. سپس، برای کاهش تخریب انسولین در دستگاه گوارش، محققان یک هگزامر انسولین (هگزامر انسولین زینک) با ترکیب کلرید زینک و انسولین تولید کردند. سپس برای بررسی نرخ جذب آن، مخلوطی از پپتید D-DNP و هگزامر انسولین را به روده ی موش ها وارد کردند. پنج دقیقه پس از تجویز، انسولین در خون پورتال تشخیص داده شد و سطح گلوکز خون بین 15 تا 60 دقیقه پس از تجویز شروع به کاهش کرد. سطح گلوکز کاهش یافته حداقل تا 120 دقیقه پس از تجویز پایدار بود. علاوه بر این، هنگامی که مخلوط به صورت خوراکی استفاده شد، سطح گلوکز خون پس از 15 دقیقه شروع به کاهش کرد و حداقل به مدت 120 دقیقه پایدار ماند. در هر دو روش تجویز، پپتید D-DNP یک اثر کاهش دهندگی قند خون قویتر نسبت به یک پپتید L-DNP سنتز شده از اسیدهای آمینهL را سبب شد. بعلاوه ، هنگامی که مخلوط به صورت داخل روده ای تزریق و یا بصورت خوراکی به موشهای مدل دیابتی داده شد، سطح قند خون پس از 30 دقیقه شروع به کاهش کرد.

این مطالعه از این ایده که جذب انسولین در روده کوچک را می توان با مخلوط کردن پپتید D-DNP با هگزامر انسولین بهبود بخشید، پشتیبانی می کند.

محققان بر اساس تحقیقات قبلی خود و این واقعیت که بسیاری از انسولینهای تزریقی حاوی هگزمرهای انسولین زینک هستند، این فرضیه را مطرح کردند که با افزودن پپتید D-DNP به انسولین تزریقی که در حال حاضر استفاده می شود، می توان انسولین خوراکی ایجاد کرد. بنابراین، آنها این پپتید را به انسولین تزریقی HumulinR3 / 7  افزودند و از طریق خوراکی این مخلوط را بر روی موش ها آزمایش کردند.

نتایج مثبت آنها نشان داد که توسعه انسولین خوراکی با افزودن پپتید D-DNP به انسولین های تزریقی موجود امکان پذیر است، زیرا ترکیب پپتید D-DNP با هگزامر انسولین زینک، باعث جذب انسولین در روده کوچک می شود.

دکتر Shingo Ito، رهبر این مطالعه، گفت: مطالعه ما نشان می دهد که ما با استفاده از پپتیدهایD-DNP  توانستیم پایه ای برای توسعه ی انسولین خوراکی ایجاد کنیم. ما انتظار داریم که در آینده با ایجاد روشی برای تقویت بیشتر جذب انسولین توسط روده ی کوچک از طریق بهینه سازی روش تجویز، به کشف و تولید داروی خوراکی انسولین کمک کنیم.

منبع:

https://medicalxpress.com/news/2021-04-painless-oral-insulin-administration.html